Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Η ανάγκη για τη δημιουργία μίας νέας ΕΡΕ

Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης
Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών

Προτού προσφερθούν απλόχερα τα πακέτα Μάρσαλ, ως συνέπεια του Δόγματος Τρούμαν, το 1947, στην πατρίδα μας έφτασε ένας ψηλόλιγνος Αμερικανός, ο Πολ Πόρτερ. Ο κύριος αυ­τός ήτο επιτετραμμένος της αμερικανικής κυβερνήσεως με στόχο να συντάξει ένα πόρισμα για την πολιτικο­οικονομική κατάσταση της Ελλάδος. Το πόρισμα αυ­τό αργότερα έγινε γνωστό σε όλους μας υπό τον τίτλο «Έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ».

Η ομοιότητα των παρατηρήσεων που κατατί­θενται από τον Πόρτερ με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα είναι συγκλονιστική. Περιγράφεται η ανεπάρκεια ατομιστών πολιτικών, απασχολημένων μόνον με την κατάληψη της εξουσίας, το τερατώδες Δημόσιο που ζει παρασιτικά έναντι της ιδιωτικής οικονομίας και μία κατάσταση νεκρώσεως της ελληνι­κής οικονομίας παρά τη χρηματική αρωγή των μεγά­λων δυνάμεων ένεκα ανεπαρκών μεταρρυθμίσεων.

Οι πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του όμως αφορούν τους πιο εύπορους πολίτες εκείνης της επο­χής. Σκιαγραφούνται ως άνθρωποι δίχως κανένα ενδιαφέρον να επενδύσουν τα κέρδη τους προς αναστήλωση της εθνικής οικονομίας, ως «κοσμοπολίτες» που γνωρίζουν απταίστως την αγγλική και πάντα πρό­θυμοι να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή προς ίδιον όφελος. Καταθέτει δε και την εμπειρία του από ένα γεύμα στο οποίο παρέστη ο ίδιος με έναν μεγαλοεπιχειρηματία. Όταν δε ερωτήθη από τον Πόρτερ ποια είναι η άποψή του περί ανατάξεως της εθνικής παραγωγής, δεν είχε τίποτα ουσιαστικό να του προτείνει. Αντιθέτως, προτίμησε να εξυμνήσει τις χαρές που του προσέφεραν τα «αριστοκρατικά» σπορ.

Εξήντα εννέα χρόνια αργότερα λίγα πράγματα άλ­λαξαν ως προς τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομί­ας και οι όποιες προσπάθειες εκβιομηχάνισης ανατράπηκαν από τις «κοινωνικοποιήσεις» της Μεταπολίτευ­σης. Από τη χώρα απουσιάζει εθνική αστική τάξη με σχέδιο και πολύ περισσότερο με όραμα. Η πλειονότη­τα των εντός συνόρων Ελλήνων κεφαλαιούχων στηρί­ζει πολιτικά σχήματα που είτε θα διαιωνίσουν τα προ­νόμια του κρατικοδίαιτου «καπιταλισμού» στον οποίο συμμετέχουν είτε θα μας οδηγήσουν στη δραχμή για να κερδοσκοπήσουν οι ίδιοι. Με τους εκτός συνόρων Έλληνες κεφαλαιούχους δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολούμεθα, αφού η παιδεία που έλαβαν τους μετέ­τρεψε σε «ιθαγενείς» με έδρα τη Δύση. Για εκείνους η χρησιμότητα της Ελλάδος περιορίζεται στις καλο­καιρινές τους διακοπές.

Χωρίς αστική τάξη όμως κανένα έθνος-κράτος δεν δύναται να επιβιώσει. Από αυτήν εξαρτάται η παραγωγική διαδικασία μιας χώρας, η οικονομική της αυτάρκεια και, κυρίως, η ενσυναίσθηση ότι η μοίρα αυτών των δύο είναι κοινή. Χρειάζονται εμπνευσμένες λύσεις για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Όταν κάτι εκλείπει, πρέπει να οικοδομηθούν οι βάσεις για να δημιουργηθεί. Η πρώτη σοβαρή ενέργεια ενός κράτους για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου είναι η αναδιάταξη της παιδείας. Από τη μέση με την επανα­φορά προτύπων σχολείων και του ρόλου του ελεγκτή μέχρι την ανώτατη με τη συμμετοχή ιδιωτών στα πανε­πιστήμια. Μόνον έτσι πλάθεται ανθρώπινο κεφάλαιο με εθνική συνείδηση και καινοτόμο σκέψη.

Η άλλη, εξίσου σοβαρή, ενέργεια είναι η παραγω­γική αποκέντρωση που θα ενδυναμώσει την περιφέ­ρεια στη λογική του συγκριτικού πλεονεκτήματος. Μικροί και μεσαίοι Έλληνες επιχειρηματίες θα αδράξουν την ευκαιρία για να μεγαλώσουν. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι θα είναι υπόλογοι απέναντι στην κοινό­τητα, συνεχίζοντας από την αρχαιοτάτων χρόνων ελ­ληνική παράδοση του κοινοτισμού. Αυτό το καταπλη­κτικό μείγμα αποτελεί μία win-win situation, όπου ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας αναπτύσσεται και καθίσταται μεγάλος αφού το κράτος δεν μπαίνει στα πόδια της περιφέρειας - κοινότητας, που με τη σειρά της, για να είναι ανταγωνιστική σε σχέση με τις άλλες, αναγκά­ζεται να μειώσει τη φορολογία και τη γραφειοκρατία.

Και τα δύο, βέβαια, προϋποθέτουν μία στοχευμένη συνταγματική αναθεώρηση, κάτω από το πλαίσιο ενός νέου ριζοσπαστικού συντηρητικού Συντάγματος, το οποίο θα τοποθετεί πρώτο το εθνικό συμφέρον προάγοντας διά αυτού του τρόπου έναν εθνικό καπιταλι­σμό. Οι επιχειρηματίες δηλαδή στην υπηρεσία του έθνους. Προϋποθέτουν και κάτι άλλο όμως, πολύ ση­μαντικότερο. Προϋποθέτουν έναν πολιτικό φορέα με τέτοιες ριζοσπαστικές προγραμματικές επιδιώξεις. Η απουσία συντηρητικού κόμματος, μιας νέας ΕΡΕ, είναι ορατότερη από ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ότι δεν είναι ποινικά κολάσιμο, αναρτάται...(με μικρή χρονική καθυστέρηση).

 
ΕπιστροφήTop